Sandacz {Lucioperca lucioperca L.)
Okres ochronny :
od 1 stycznia do 31 maja

Limit ilościowy :
W ciągu doby (0:00 – 24:00)
boleń, karp, lipień, pstrąg potokowy, amur biały, sandacz, szczupak, brzana (łącznie) 3 szt.

Ciało sandacza jest wydłużone, wrzecionowate grzbiet ciemny a brzuch biały, na szaro-ołowianym tle ciała ryby występuje kilka  czarnych, poprzecznych smug. Na płetwach grzbietowych występuje wiele charakterystycznych ciemnych plamek. Sandacz występuje w jeziorach, rzekach i zbiornikach zaporowych. Jezioro sandaczowe ma 6-12 m głębokości i duże partie dna bez mułu, charakteryzuje się dobrze rozwiniętym pasem trzcin oraz mniej bujną roślinnością podwodną. Oprócz sandacza spotkarny tu leszcza, płoć, węgorza i szczupaka. W rzekach sandacz pojawia się najczęściej w „krainie leszcza", w odcinkach o głębokim korycie i niezbyt szybkim nurcie. Sandacz jest typowym drapieżnikiem o ogromnej żarłoczności. Na jedną część wagową swojego przyrostu zjada siedem części wagowych żywego pokarmu, przeważnie chwastu rybiego. Najchętniej odżywia się narybkiem, ale nie gardzi larwami owadów, ślimakami a nawet żabami. Mniejsze sandacze często przebywają w ławicach, duże pędzą zazwyczaj samotny tryb życia, najczęściej na dużych głębokościach. Dojrzałość płciową osiągają w 3 lub 4 roku życia. Dwukilogramowa samica produkuje około 300 tyś. ziam ikry. Tarło odbywa się w kwietniu, maju i czerwcu; jego początek przypada w porze kwitnienia jabłoni, nasilenie -w okresie kwitnienia bzu, koniec - wraz z przekwitaniem grusz. Ikrę samica składa jednorazowo do specjalnie przygotowanego podwodnego gniazda o średnicy 50-60 cm. Gniazdo zakłada najczęściej na korzeniach roślin lub twardych żwirowatych grzędach i opiekuje się nim aż do momentu wyklucia się larw. Często można zaobserwować samca stojącego przed gniazdem, który rytmicznym poruszaniem płetw piersiowych powoduje przepływ wody, zabezpieczając w ten sposób niezbędny zapas tlenu dla prawidłowego rozwoju ikry. Wylęg odżywia się drobnymi zwierzętami bezkręgowymi, ale już 15-centymetrowy narybek przechodzi na drapieżny tryb życia. W czasie ataku na upatrzoną rybę sandacz porusza się po linii zygzakowatej, a zdobycz połyka prawie zawsze od ogona. Może płynąć z szybkością ok.20km/godz. Żarłoczność drapieżnika rośnie wraz ze wzrostem temperatury wody, przy 5°C trawi pokarm około 10 dni, ale przy lOC już tylko półtorej doby. Ciężar l kg osiąga dopiero w 4, ciężar 3 kg - w 8 roku życia. Podstawę pokarmu dorosłego drapieżnika stanowi drobna płoć, okoń i jazgarz. Mięso sandacza odznacza się doskonałą jakością i dużymi walorami smakowymi, zawiera niewiele tłuszczu oraz łatwo przyswajalne białko. Z l kg ryby otrzymujemy 60-65 dkg jadalnych filetów. Najlepsze miesiące sandacza to sierpień i wrzesień, ale łowimy go praktycznie przez cały sezon. W jeziorach łowiska sandaczowe położone są z dala od brzegu, często w pobliżu kamienistych „raf", a przynętę nierzadko opuszczać trzeba nawet na 12 m głębokości. W rzekach szukamy drapieżnika w głębokich miejscach o twardym dnie, w słabych prądach przy ujściu dopływów, w „klinach" zwolnionego nurtu, za mostowymi filarami. W dzień sandacz przebywa przeważnie przy dnie; polując nocą podpływa często pod powierzchnię, a latem spotkać go wtedy można wśród roślinności wynurzonej rozległych płycizn przybrzeżnych.

Sandacz na żywca

Sandacze łowimy na żywca aktywnie, przemieszczając się z łowiska na łowisko. Ponieważ przynęta ciągle powinna wędrować w pobliżu dna na każdym łowisku odpowiednio regulujemy grunt. Żywca prowadzimy po dnie bardzo spokojnie i od czasu podnosimy go lekko do góry. Sandacz zalicza się do ryb płochliwych, dlatego wędzi bardzo ostrożnie, a żywca wrzucamy 4-5 m od przypuszczalnej kryjówki ryby. Bierze delikatnie odpływając kilka metrów z rybą w pysku później zdecydowanie ją połyka, dlatego należy pozostawić czas na swobodne wykonanie wszystkich manewrów. Zacinamy zdecydowanie dopiero w momencie wyraźnego odpływania, z wyczuciem, ale zdecydowanie.

Sandacz na spinning

Na spinning łowimy sandacza najskuteczniej od począł pierwszych jesiennych przymrozków. W odróżnieniu od szczupaka i okonia, przy połowie sandacza ważniejsze są błystki wahadłowe kształtem przypominające ofiary drapieżnika: kozy, kiełbie i ślizy. Przynętę prowadzimy dość wolno, a czasami dobrze jest poderwać ją dość energicznie.