MIĘTUS

Wymiar ochronny w rzece Odrze od ujścia rzeki Warty, do granicy z wodami morskimi do 30 cm

Okres ochronny :
z wyjątkiem rzeki Odry od ujścia rzeki Warty do granicy z wodami morskimi od 1 grudnia do końca lutego

Miętusa grzbiet i boki są jasnobrązowe lub oliwkowo-zielone o marmurkowym rysunku, brzuch zaś biały, żółty lub szarobiały. W Polsce jest to ryba dosyć pospolita, zamieszkująca wszystkie typy wód od przymorskich zatok, przez rzeki i jeziora, aż do górskiej krainy pstrąga i lipienia. Tarło odbywa zimą (od grudnia do marca) przy temperaturze wody około 0°C. Jest to ryba płodna (samica składa ok. 75 tyś. ziaren ikry), przy czym tarło odbywa się masowo w wybranych miejscach zbiorników, gdzie na dnie pozostaje duża ilość jaj. Wylęg następuje w okresie 40-60 dni (w zależności od temperatury), a na początku maja można już spotkać wśród wodnej roślinności 10-milimetrowe larwy miętusa. Dorosłe ryby w naszych wodach osiągają średnio 50 cm długości i 2 kg wagi. Mimo niewielkiego wzrostu, miętus należy do drapieżników o ogromnej wprost żarłoczności. Jest typowym przykładem szkodnika pustoszącego tarliska i młodzież innych ryb. Szczególnie zaś groźny jest w rzekach zasiedlonych przez pstrągi i łososie. Na drapieżny tryb życia miętus przechodzi w trzecim roku po przekroczeniu 30 cm długości. Od tego momentu w jego przewodzie pokarmowym znaleźć możemy prawie wyłącznie ryby, bardzo rzadko żaby i ośliczki. Zdarzało się, że u złowionych miętusów znajdowano w żołądkach po kilkadziesiąt małych rybek, których łączny ciężar przekraczał 20% ciężaru drapieżnika. Przy wyszukiwaniu pokarmu miętus posługuje się głównie węchem. Miętus jest rybą wrażliwą na przegrzane wody. W okresie letnich lub wczesne jesiennych upałów żeruje bardzo niechętnie, a przy temperaturze wody przekraczającej 20°C może nawet zapadać w sen, głęboko zaszywając się w kryjówkach. Mięso drapieżnika jest smaczne - tłuste i delikatne. Stąd, na przykład, w niektórych rejonach Rosji ryba ta ma duże znaczenie gospodarcze, a znawcy szczególnie sobie cenią jej wątrobę. W średniowieczu tłuszcz z wątroby miętusa byt stosowany jako lekarstwo przy chorobach oczu, a ze skóry miętusa wyrabiano spodnie, spódnice i buty. Miętusa spotykamy we wszystkich niemal naszych zbiornikach wodnych. Ale szczególnie lubi wody głębokie i czyste, gdzie dno jest piaszczyste i żwirowe. Żeruje najchętniej nocą. W ciągu dnia ukrywa się pod kamieniami czy wśród zatopionych krzewów. Duże miętusy chętnie przebywają w głębokich dołach w pobliżu zwalonych drzew lub w głębokich naturalnych rowach rzecznych -jest tu wartki nurt. Najlepszq porą połowu miętusa na wędkę jest październik i w tym okresie wielu wędkarzy organizuje specjalne nocne wyprawy. Do połowu miętusa najczęściej używa się gruntówki z 30-40 g dennym ołowiem. Przynęty,: szyjka rakowa, mała żabka, martwa rybka z rozcięty łbem (najlepsze kiełbie i ukleje), jelita z drobiu, duża dżdżownica. W ciągu dnia ryba szuka pokarmu w pobliżu kryjówek, nocą za często nawet na przybrzeżne płycizny. Miętus jest. klasycznym „węchowcem", dlatego przynęta powinna mieć dość intensywny zapach, a rybki - nawet rozcięty brzuszek. Przynętę powinniśmy przenosić co kilkadziesiąt minut z miejsce, a więc starać się łowić aktywnie, nawet w pobliżu kryjówek drapieżnika. Ryba bierze delikatnie, podnosząc najpierw przynętę z dna. Zacinać powinniśmy szybko i zdecydowanie, kiedy tylko spławik zacznie kłaść się. Holujemy też zdecydowanie, aby uniemożliwić miętusowi ucieczkę do kryjówki. Na miętusową wyprawę wybieramy okresy ustabilizowanej pogody jesienią - okresy dłuższych przymrozków. Znakomite wyniki połowu przynosi burza, której towarzysz deszcz. Połowom sprzyja też wiatr mocno falujący wodę, szczególnie gdy wiatr wieje w poprzek nurtu.