KLEŃ
(Leuciscus cephalus L.)
Limit ilościowy :
W ciągu doby (0:00 – 24:00)
jaź, kleń (łącznie) 10 szt.

 

Kleń Ciało ma wydłużone, walcowate; głowa i otwór gębowy - szerokie. Grzbiet ciemno-stalowy lub zielonkawy, boki srebrzyste lub lekko złocisto, płetwy brzuszne i odbytowa - czerwone lub czerwono-pomarańczowe. Kleń osiąga przeciętnie długość 30-40 cm, maksymalnie 80 cm i 4kg. Tarto odbywa w maju i czerwcu, W Polsce żyje wyłącznie w jeziorach przepływowych, a w górnym biegu Wisły i jej dopływach jest gatunkiem wręcz dominującym. Jest rybą wszystkożerną; oprócz fauny wodnej zjada nasiona, żaby i chrząszcze. Żyje najczęściej w niewielkich stadach. Szczególnie chętnie w partiach rzeki o dnie piaszczystym, mulisto-piaszczystym. Pojedyncze egzemplarze często spotkać można kilka metrów powyżej pływów wodnych i jazów piętrzących wodę oraz wszędzie tam, gdzie rzeka tworzy wsteczne prądy a także w pobliżu pali, gałęzi .Klenie lubią słońce i niski stan wody - wtedy często wygrzewają się pod powierzchnią. Bez względu na to, jakiej używamy metody połowu zawsze podchodzimy  z ukrycia i staramy się nie rzucać na wodę naszego cienia podchodzimy bezszelestnie, a w czasie łowienia eliminujemy zbędne ruchy,  kleń jest rybą niezmiernie spostrzegawczą i płochliwą. Kleń jest rybą żerującą na różnych głębokościach, dlatego do połowu skutecznie służy wędka spławikowa, kiedy to  przynętę prowadzimy blisko powierzchni.Najskuteczniej skośne pod prąd.  W tej metodzie dobrą przynętą jest konik polny, motyl lub chrząszcz. Najlepiej kiedy wiatr wieje wędkarzowi w plecy. Przynęcie pozwalamy w zasadzie spływać swobodnie od czasu do czasu, na ułamek sekundy, palcami lekko hamując co nieraz prowokuje rybę do brania, Hamując delikatnie zwracajmy jednak baczną uwagę na spławik, który w żadnym przypadku nie może „smużyć" na wodzie, co skutecznie odstrasza klenie. Dlatego łowcom kleni doradzam, aby rezygnowali z ryzykownych napięć żyłki i pozwalali przynęcie swobodnie spływać z prądem rzeki.Za bardzo dobrą metodę połowu kleni w rzece uważa się przepływankę odległościową. Na różnych łowiskach skuteczne są różne przynęty: białe robaczki (także barwione), koniki polne, larwy os, pędraki. Kleń chwyta przynętę bardzo pewnie i spławik natychmiast chowa się pod wodą. Zacinamy szybko, energicznie, gdyż ryba może wypluć haczyk. Po zacięciu kleń szybko ucieka i stawia silny opór. Ucieczkę trzeba umiejętnie wyhamować wędziskiem. Dobre rezultaty w ciągu całego sezonu i o każdej porze dnia daje połów na żywca. Najlepszą przynętę stanowią kiełbie, słonecznice, strzeble i ślizy. Na żywca łowimy aktywnie, najlepiej z łodzi, przenosząc wielokrotnie przynętę z miejsca na miejsce. Do połowów spinningowych używamy lekkich wędzisk o średniej akcji oraz małych błystek obrotowych lub wahadłowych. Przynętę wyrzucamy jak najdalej od naszego stanowiska na brzegu lub w łodzi i prowadzimy ją wolno w poprzek nurtu lub nawet pod prąd. Zacinamy natychmiast po wyczuciu brania. Najlepszy okres łowienia kleni na spinning to sierpień i wrzesień. Coraz więcej zwolenników ma połów klenia na sztuczną muchę. Latem ryby te żerują przez cały dzień, a więc nie kolidują z łowieniem pstrągów i lipieni, pobierających pokarm w zasadzie tylko rano i wieczorem. Klenie łowimy na muchę „suchą" i „mokrą" w różnych warunkach atmosferycznych, z wyłączeniem opadów ciągłych. Najskuteczniejsze są muchy brązowe, czarne i czerwone. Kleń podpływa, chwyta muchę i dosłownie po pół sekundzie wypluwa ją. Owe „pól sekundy" to właśnie czas na zacięcie, którego muszkarz nie powinien przegapić. Klenie bardzo lubią owoce: czereśnie, wiśnie, śliwki mirabelki, a nawet czerwone porzeczki. Owoce stosujemy jako przynętę łowiąc na wędkę ze spławikiem lub bez spławika oraz w przepływance odległościowej.